Lohnerhütte (2171m)
Hoogte: 2171m
Kaart: 1247 Adelboden, 263 Wildstrubel
Max. Slaapplaatsen: 40/20
Startpunt: T4 Adelboden Öy-Bonderlen-I de Schrickmatte (ladderweg) ca. 3.30h, T4 vanaf Bunderalp (I de Schrickmatte) 1.30h, T5 Engstligenalp/Unter dem Berg ca. 2.45h/3.45h
Geopend: Zomer weekenden bemand eind juni-eind september
Website: https://www.sac-wildstrubel.ch/de/Lohnerhutte
Dan zijn we aangekomen bij P2086m aan de voet van de Nünihore. De brede bergbeek is geen probleem water is er de laatste tijd niet gevallen, maar bij de kettingen langs de flank (over de breedte) om bij de verticale kettingen (die er wel hangen) te komen hebben we een probleem. Deze kettingen zijn namelijk verwijderd waarschijnlijk i.v.m. de naderende winter. Niet netjes dat ze dit niet vermeld hebben op de website (die we vanochtend nog hebben geraadpleegd) of beneden hebben aangegeven, dat je bij de Lohnerhütte überhaupt niet veilig kan komen. Er zit niets anders op dan terug te wandelen. Nog geen honderd hoogtemeters verwijderd van de Lohnerhütte en er niet kunnen komen is ……Gemoedelijk wandelen we over dezelfde weg weer terug, waar we het markante dennenboompje aan de bovenzijde van de kloof (Schryberschreck) bereiken.
Tot onze verbazing zit daar een oudere vrouw met een rood hoedje op, die ons verteld dat ze op haar zoon zit te wachten. Of ik van de Lohnerhütte ben gekomen, nee antwoord ik er is een ketting gedemonteerd aan de westflank (Zürcher Tritt) en het risico is mij te groot. “Verdammt noch mahl” zegt de vrouw ik hoop dat mijn zoon een touw bij zich heeft (verder op zijn Duits). Na wat babbelen en wat heen en weer gepraat kijk ik over de bergrand en zeg kijk uw zoon komt eraan, “Wo” vraagt ze en ik wijs met mijn vinger richting dal. “Oh er braucht noch zeit”. Vrolijk babbelen we verder onder het genot van onze meegebrachte lunch. Ze vertelt dat ze hier is opgegroeid en het huis van haar er niet meer staat en dat ze nu verder beneden in het dal woont. Dan slaat ze zich met haar linker vuist op de borst en wijst met haar rechter wijsvinger naar de Mittaghore “Das ist mein Berg” ik kijk haar verwonderd en lachend aan en er volgt nog een lang verhaal. Vervolgens nemen we afscheid en beginnen we aan de afdaling, de vrouw met het rode hoedje achterlatend, wachtend op haar zoon.
In de Schryberschreck kom ik haar zoon tegen, ook deze bleek wel van een babbeltje te houden en al gauw staan we in de steile hang met elkander te praten. Ik moet verder zegt hij anders wordt mijn moeder koud, ze wil nog zo graag een keer naar de Lohnerhütte, zegt hij. Ik kijk hem aan en zeg dat de ketting in de westflank (Zürcher Tritt) weg is, alsof hij net met zijn moeder heeft gepraat want dezelfde woorden hoor ik nogmaals. Maar ik heb een touw bij me zegt hij, alleen hoop ik dat het lang genoeg is. Want het kan voor moeder de laatste keer zijn dat ze hier boven is zegt hij, hoezo vraag ik, ze is al 75 zegt hij. Ik kijk hem aan en wens hem samen met moeder een leuke dag toe en hoop dat ze veilig bij de Lohnerhütte aankomen, want bij de Lohnerhütte staat ze dan wel aan de voet van haar berg. Wij komen nog wel eens terug als de kettingen er hangen en moeten het met deze schamele foto doen van de Lohnerhütte, zo dicht bij maar net niet. Tja de reis heeft vandaag niet geloond naar de Lohnerhütte zullen we dan maar zeggen.
Zie het vervolg, vier jaar later naar de Lohnerhütte.