PECCIA (LAVIZZARA)
Peccia wordt voor het eerst genoemd in 1374. Toen de valleigemeenschap zich opsplitste in afzonderlijke gehuchten en dorpen was Peccia het grootste dorp van het Lavizzara dal. Tot 1613 viel Peccia onder de parochie van Sornico, waarna de kerk van S. Antonio Abate in Peccia verheven werd tot parochiekerk. Na de overstromingen en verwoestingen van 1834 en 1868 werd de kerk volledig herbouwd, ook een deel van het dorp werd verwoest. In 1767 werd de klokkentoren verhoogd en werd het voorzien van een smeedijzeren kruis met het Antonius varken, het symbool van de Heiligen. De vloer van de kerk werd gemaakt van een mengsel van marmerpoeder en marmerkorrels, wit cement en Graniglia zogenaamde natuurlijke oxiden, hetgeen gelegd werd door ambachtslieden uit Peccia die deze techniek in Nederland hadden geleerd tijdens hun seizoenemigratie. In 1950-1956 werden de grootste waterkrachtcentrales van Zwitserland gebouwd in de Peccia vallei. Het wordt gevoed door het water uit het Sambuco meer en de Maggia in het Maggia-dal. Peccia stond vroeger bekend om zijn kaas, della paglia genaamd en zijn speksteen (laveggio).
De laatste jaren zien we dat de gehuchten en dorpen in de Peccia vallei zich meer richten toeristen. Het dal is in de weekenden slechts twee keer per dag met het openbaar vervoer bereikbaar. Door de week rijden ze op maandag en woensdag vier keer de vallei in en op de rest van de werkdagen slechts drie keer. Let dus goed op de dienstregeling. We wandelen het dorp uit richting Sornico en passeren dan het Oratorium Della Pietà in Peccia. De gebedsruimte met altaar, dat al in 1765 werd gedocumenteerd, is voorzien van een hoogwaardige stenen vloer. De fresco van Pietà boven het marmeren altaar is afkomstig uit 1600 en komt uit een votief kapel. Vervolgens rijden we met de bus verder langs de Maggia in de Lavizzara vallei en bereiken niet veel later Fusio het eindpunt in Val Lavizzara, Hierna krijgt het dal bij de stuwdam een naamsverandering en gaat Val Sambuco heten.
