INDEMINI
Ruim een uur en veertig minuten geven de bus- en treintijden aan om van onze basis camp nabij Locarno naar Indemini te reizen. Een aantal keren overstappen, maar daar zijn we al aan gewend. Het reizen met de Ticino-ticket zit er al behoorlijk ingebakken. Bovendien is de route naar Indemini niet voor elke chauffeur weg gelegd, de erg smalle en kronkelende weg telt ruim dertig haarspeldbochten. Maar als je in Ticino bent is de rustieke, authentieke en pittoreske nederzetting Indemini een must too go.
Indemini ligt geïsoleerd, ver en afgelegen, achter de heuvelrug van Monte Gambarogno en Monte Tamaro, ten zuiden van het Lago Maggiore. Het gehucht werd voor het eerst genoemd in 1213. De bergpas werd in de middeleeuwen toegankelijk gemaakt door militairen en was pas in de 20e eeuw met gemotoriseerd vervoer toegankelijk. In 1966 kwam pas de verbinding met de Veddasca-vallei in Italië tot stand. Aan de doorgaande weg in Indemini staat het douane kantoor. In het dorp van Indemini, dat bijna driekwart van het jaar onbewoond blijft, wordt je verrast door een labyrint van smalle straten. Ondanks de vele restauraties en vernieuwingen is het oude uiterlijk van het dorp bewaard gebleven, dit maakt Indemini zo aantrekkelijk in de zomermaanden bij toeristen.
Opmerkelijk is dat de kerk van Indemini, die gewijd is aan St. Bartholomeus, op een heuvelrug gebouwd is ten zuidwesten van de stad en zich dus buiten de dorpskern bevindt. Dit 16e-eeuwse gebouw werd in de 19e eeuw herbouwd. De klokkentoren dateert uit 1817. De kerk is gesloten en een sleutel nergens te verkrijgen dus zien we ook niet de fresco’s van de kerk. Aan de noordzijde van het dorp staan de wat nieuwere huizen, maar dat is niet storend. Maar niet alleen Indemini maar ook het gebied rondom de Monte Gambarogno en Monte Tamaro zijn geliefde wandel- en Mountainbikegebieden. De Neggia-pashoogte is het uitgangspunt voor korte wandelingen, richting beide toppen of naar Indemini. Op de Neggiapas ben je ruim 500 hoogtemeters verwijderd van de Monte Tamaro en slechts 350 hoogtemeters van de Monte Cambarogno. Zo was het ook onze bedoeling om van de Neggia-pas naar Indemini te wandelen, een wandeling die drie uur staat aangegeven. Helaas gooit de regen van afgelopen nacht roet in het eten, want boven op de Monte Gambarogno heeft het gesneeuwd. Het is bij deze weersomstandigheden geen goed idee om dan die route te wandelen. Het is eind april en het restaurant op de Neggia-pas is nog gesloten. Wij besluiten om via de nederzettingen af te dalen richting Indemini. Niet zo spectaculair en weinig vergezichten, maar het is niet anders. Deels gaat het over de rijbaan deels door de wilde natuur van reusachtige beuken- en kastanjebomen. Via Daca, Büèe en Pezze bereiken we op de zonnige zuidhelling, uitkijkend op het Veddasca vallei in Italië, gelegen in de luwte van de Monte Tamaro en Monte Cambarogno, Indemini. Zoals gezegd, Indemini ligt ver, geïsoleerd en afgelegen, maar als je door de enclave wandelt in alle stilte en rust eind april is het net of de tijd hier heeft stilgestaan.
Opmerkelijk is dat de kerk van Indemini, die gewijd is aan St. Bartholomeus, op een heuvelrug gebouwd is ten zuidwesten van de stad en zich dus buiten de dorpskern bevindt. Dit 16e-eeuwse gebouw werd in de 19e eeuw herbouwd. De klokkentoren dateert uit 1817. De kerk is gesloten en een sleutel nergens te verkrijgen dus zien we ook niet de fresco’s van de kerk. Aan de noordzijde van het dorp staan de wat nieuwere huizen, maar dat is niet storend. Maar niet alleen Indemini maar ook het gebied rondom de Monte Gambarogno en Monte Tamaro zijn geliefde wandel- en Mountainbikegebieden. De Neggia-pashoogte is het uitgangspunt voor korte wandelingen, richting beide toppen of naar Indemini. Op de Neggiapas ben je ruim 500 hoogtemeters verwijderd van de Monte Tamaro en slechts 350 hoogtemeters van de Monte Cambarogno. Zo was het ook onze bedoeling om van de Neggia-pas naar Indemini te wandelen, een wandeling die drie uur staat aangegeven. Helaas gooit de regen van afgelopen nacht roet in het eten, want boven op de Monte Gambarogno heeft het gesneeuwd. Het is bij deze weersomstandigheden geen goed idee om dan die route te wandelen. Het is eind april en het restaurant op de Neggia-pas is nog gesloten. Wij besluiten om via de nederzettingen af te dalen richting Indemini. Niet zo spectaculair en weinig vergezichten, maar het is niet anders. Deels gaat het over de rijbaan deels door de wilde natuur van reusachtige beuken- en kastanjebomen. Via Daca, Büèe en Pezze bereiken we op de zonnige zuidhelling, uitkijkend op het Veddasca vallei in Italië, gelegen in de luwte van de Monte Tamaro en Monte Cambarogno, Indemini. Zoals gezegd, Indemini ligt ver, geïsoleerd en afgelegen, maar als je door de enclave wandelt in alle stilte en rust eind april is het net of de tijd hier heeft stilgestaan.
